به دلایلی، درک این موضوع برای من سخت است که مردم شکست بایرن مونیخ به دست رئال مادرید را جشن می‌گیرند چون این گونه فرض می‌شود که معنای آن باید مرگ تیکی تاکا و پایان یک عصر باشد.
باید اعتراف کرد که این فصل بارسلونا در بهترین حالت نبوده و بله، بایرن مونیخ شکست خورد – خوب هم شکست خورد – توسط یک رئال خشم‌گین.
اما بگذارید به حقایق نگاه کنیم. در این فصل، پپ توانسته بایرن را به قهرمانی بوندسلیگا برساند، آن هم سریع‌تر از هر تیم دیگری در تاریخ این مسابقات. وی اکنون در فینال جام حذفی آلمان حاضر است و توانست تا نیمه‌نهایی چمپیونز لیگ بالا بیاید. او 16 جام از 22 جامی را که تیم‌های او در آن شرکت کرده‌اند، فتح کرده است.
بد نیست، مگر نه؟
بگذارید همان اول بگویم که در این ورزش فوق العاده، هر سبکی قانونی و معتبر است. این یکی از دلایل اصلی عشق مردم سراسر دنیا به "ورزش زیبا"ست.
پپ گواردیولا سبک و فلسفه خاص خود را دارد و همواره از آن به شدّت دفاع خواهد کرد. سبکی که اعتقادی بدون لرزش به آن دارد و می‌طلبد تیم‌های او توپ را داشته باشند.
بیایید فرض کنیم که در بازی بزرگ بعدی که قرار است برگزار شود، تیم دفاعی شکست بخورد. آیا آن‌گاه می‌توانیم بگوییم که بازی دفاعی را باید به سطل زباله انداخت؟ صد البته نه. اگر قرار باشد هر بازی مهمی پیام‌آور مرگ سبکی خاص از بازی باشد، پس چطور قرار است بازی کنیم؟
فقط برای یک دقیقه، بیایید ایدئولوژی پپ را، که هنوز فکر می‌کنم به همان اندازه که رمانتیک است، انقلابی است، به کناری بگذاریم، اگر چه نتیجه سه‌شنبه شب با آن ایده‌آل تطابقی ندارد.
حقیقت ساده این است که ما طی سال‌های گذشته، چیزهای زیادی از پپ آموخته‌ایم.
اول از همه، فرهنگ تلاش است؛ فرهنگی که تأکید می‌کند حتی مهاجمین باید بدوند، تکل بزنند و دفاع کنند. این موضوع به این شدت قبل از پپ وجود نداشت.
دوم تأکید او بر توانایی تکنیکی و تاکتیکی بازیکنان‌اش است. این ایده، که آن‌قدر ابتدایی است که او نیازی به ابداع آن نداشت اما با این وجود آن را طلبید، اکنون در همه جا پیروی می‌شود.
شکی در فوق العادگی بازیکنانی که پپ در بایرن دارد نیست، اما هر چقدر هم بزرگ باشند، باز هم می‌گویم که او امثال اینیستا، ژاوی، بوسکتس و صد البته مسی را، که با آن‌ها در بارسا به جهان حکم‌رانی کرد، در اختیار ندارد.
و قبل از آن که خیلی‌ها در انگلستان شروع به جشن‌گیری مرگ تیکی تاکا کنند، به آن‌ها می‌گویم "مواظب باشید چه آرزویی می‌کنید" چرا که حقیقت این است که امروزه اکثر مربی‌های جوان انگلستان در سطوح پایه مشغول آموزش فلسفه پپ به بازیکنان خود هستند، که توانایی کار با توپ است.
به فوتبال انگلیسی آن‌ها لایه دیگری افزوده شده، چیزی که از بارسلونا انگیزه گرفته.
برای بسیاری از مردم، شکست شخص دیگری باید جشن گرفته شده و از آن برای زیر سوال بردن یک عصر استفاده شود اما اگر بتوانیم پپ گواردیولا را برای دقیقه‌ای فراموش کنیم، از دید من حقیقتاً اعلام مرگ تیکی تاکا دقیقاً معادل زیر سوال بردن بخشی از رشد و پیش‌رفت فوتبال انگلیسی از پایین به بالاست.
پپ گواردیولا همیشه به ما نشان داده که مهم است هم به هنگام پیروزی و هم شکست، متواضع بود.
منتقدانی که از لغزش او خوش‌حال‌اند باید اندکی از تواضع او بیاموزند چرا که معتقدم دقیقاً سبکی که پپ از آن دفاع می‌کند، در حال بهبود فوتبال انگلیسی در دراز مدت است.
آندرس اینیستا در آستانه صد تایی شدن