دیگو سیمئونه؛ "آقای خاص" جدید

شکست چلسی در استادیوم خانگی در دیدار برگشت از مرحله نیمه نهایی مقابل اتلتیکو مادرید در حقیقت بعد از به ثمر رسیدن گل سوم توسط آردا توران مسجل شد و در این لحظه بود که خوزه مورینیو نیمکت تیم چلسی را ترک نمود البته نه به مقصد رختکن، بلکه آقای خاص به سمت دیگو سیمئونه همکار آرژانتینی خود رفت تا به او به خاطر صعود به فینال تبریک بگوید. صحنه ای از مورینیو که تا به حال به ندرت دیده شده بود.

دیگو سیمئونه این صحنه را چنین به تصویر می کشد:"احساس بسیار خوبی به انسان دست می دهد، وقتی سرمربی تیم رقیب در حین بازی، زمانی برای چنین واکنشی پیدا می نماید." و خوزه مورینیو بعد از پایان بازی، اتلتیکو مادرید را شایسته رسیدن به فینال لیسبون می داند.

البته پیش از بازی برگشت همه چیز همانند پس از آن دوستانه نبود و خوزه مورینیو نسبت به پرسش خبرنگاری در خصوص مقایسه سیمئونه با وی، واکنشی تند نشان داده بود. اما سرانجام این اتلتیکو مادرید بود که با هدایت سیمئونه توانست بدون کسب حتی یک شکست در لیگ قهرمانان به فینال لیسبون راه یابد، موضوعی که می تواند برای خوزه مورینیو دردناک باشد. بعد از این بازی و موفقیت بی نظیر بود که بیسنته لیزارازو، مدافع سابق تیم ملی فرانسه، در توئیتر دیگو سیمئونه را "آقای خاص" جدید نامید.

رسیدن به فینال لیگ قهرمانان بی تردید بزرگ ترین موفقیت سیمئونه ای به حساب می آید که در سال 2006 مربی گری را با هدایت تیم ریسینگ آوایندا در کشور خود آغاز کرده است. وی پس از کسب تجربه ای پنج ساله در ایتالیا و آرژانتین در سال 2011 به اتلتیکو مادرید بازگشت تا هدایت تیمی را بر عهده بگیرد که پیش از آن بین سال های 1994 تا 1997 به عنوان بازیکن در آن حضور داشته است.

سیمئونه در فصل 1995/96 با به ثمر رساندن 12 گل، نقشی پررنگ در آخرین قهرمانی قرمز و سفیدهای مادریدی در لالیگا داشته است، او که با عشق و تلاش فوتبال بازی می کرده است، امروزه نیز از شاگردان خود در زمین خواهانان انجام بازی فوتبال با این دو مشخصه می باشد.

سیمئونه در مراسم معرفی خود در باشگاه به عنوان سرمربی جدید هدف همیشگى خود را بازگشت به اتلتیکو مادرید به عنوان سرمربی دانسته بود، در بدو ورود وظیفه بسیار دشواری داشت، چون اتلتیکو مادرید چند روز قبل از آن، در جام حذفی متحملی شکستی تحقیرآمیز مقابل تیم دسته سومی آلباسته شده بود و در لاایگا نیز در میانه های پایینی جدول اوضاع مساعدی نداشت.

با بازگشت دیگو سیمئونه و اراده پیروزی خواهانه او، موفقیت به اتلتیکو مادرید نیز بازگشت. سال 2012 این تیم توانست برای دومین بار بعد از سال 2010 قهرمانی در لیگ اروپا را جشن بگیرد و در فصل بعد از آن جواز حضور در رقابت های لیگ قهرمانان اروپا را نیز کسب نماید. در این راه او مکتبی از فوتبال را دنبال می کرد که در اسپانیا چندان طرفدار نداشت و دنبال نمی شد، یک سیستم دفاعی منسجم با توانایی تغییر سریع به یک سیستم تهاجمی کامل و ضدحملات غافلگیر کننده.

دیگو سیمئونه  پیش از این تیکی تاکای بارسلونا و استراتژی مالکیت حداکثری توپ را متناسب با فهم خود از فوتبال نداتسته و گفته بود:"مالکیت توپ خوب است اما به چه قیمتی، من ترجیح می دهم که مالکیت کمتر توپ را داشته باشم، اما در عوض شانس گل بیشتری نصیبم شود."

شاید باید حق را به سیمئونه داد، چون اتلتیکو مادرید در این فصل با دریافت کمترین گل و بدون حتی یک شکست به فینال لیگ قهرمانان راه یافته است و در لالیگا نیز این تیم سه هفته مانده به پایان این رقابت ها و با چهار امتیاز برتری نسیت به بارسا، از شانس بالایی برای فتح لالیگا بعد از 18 سال برخوردار است.